Czytałam w jednym z książek o fajnym rytuale i chciałam zapytać, co o tym myślicie. Dla mnie to działa jak terapia.
Bierzemy kartkę papieru. Na środku rysujemy serduszko albo piszemy „miłość”, „banknot”, „własne mieszkanie”, „samochód” – co tam sobie chcemy. Potem wypisujemy wszystkie nasze negatywne emocje z tym związane, np. „zawsze będę sama”, „nigdy nie ogarnę się finansowo”, „stresuję się długami”. W książce ten rytuał nazywał się „Wagon Potworów” czy jakoś tak. Chodzi o to, żeby spojrzeć swoim demonom prosto w oczy. Na kartce wypisujemy szczerze wszystko, co czujemy, cały ból, lęki i niepokoje. Zapisujemy to ciemnymi, zimnymi kolorami. Potem palimy tę kartkę i wrzucamy popioły do wody. Bierzemy nową kartkę i na niej, wesołymi, ciepłymi kolorami, wypisujemy wszelkie pozytywne emocje związane z osiągnięciem tego, czego chcemy, np. „czuję się zrozumiana”, „wiem, że mam kogoś bliskiego”, „wreszcie mnie stać na własne mieszkanie”.
Szczerze mówiąc, nie jestem magikiem ani nic w tym stylu. Nie wiem, czy to jakoś wiele zmienia, chociaż Crowley twierdził, że każde intencjonalne działanie to magia. U mnie kartka z lękami ładnie się spaliła, pierwszy raz mi się taki ogień udał!
Nawet jeśli uznacie to za tylko zabawę, to i tak wrzucam tu ten pomysł, bo jak dla mnie działa terapeutycznie. Pomaga oswoić strachy i pozbyć się negatywnych emocji.
Zacznę od tego, że Crowley nie był tak genialnym magiem, jak niektórzy myślą, i jest dość mroczną postacią, od której lepiej trzymać się z daleka.
Co do twojego rytuału, to fakt, że czujesz ulgę, gdy go wykonujesz, dowodzi jego skuteczności. To, co opisujesz, wydaje się być prawdziwe, więc jeśli ci to pomaga, warto to kontynuować.
Istnieje mnóstwo rytuałów podobnych do tego, co opisujesz. Mają one wspólne podstawowe zasady, choć mogą się różnić w pewnych szczegółach.
Tego rodzaju techniki wykorzystuje się w terapii, coachingu a nawet na ... rekolekcjach. Podobnie jak w magii zasadniczą rolę odgrywa tu wiara i intencja
